سوال :چرا در فرهنگ شیعه, همیشه حزن, اندوه و عزاداری حاکم است؟
پاسخ :یکم. البته در فرهنگ شیعه اعیاد بزرگی وجود دارد مانند روز تولد چهارده معصوم, عید سعید غدیر خم, عید قربان, عید فطر, مبعث و ... همه روزهای شادمانی و سرور است.
    دوم. اگر ملتزمان به فرهنگ شیعی, سرور و شادمانی خود را به صورت عزاداری علنی نمی کنند, اشکال از فرهنگ نیست  بلکه پیروان فرهنگ, این کوتاهی را کرده اند.
    سوّم. در فرهنگ اسلامی, به همان اندازه که به سوگواری بر اهل بیت)ع( تأکید شده است, به سرور و شادمانی نیز توصیه شده است و حتی در کلمات و جملات گوناگونی, به شادمان کردن دیگران امر شده است. رسول خدا)ص( به شادمان کردن فرزندان یتیم مؤمن, کودکان و مؤمنان دستور داده اند. آن حضرت در حدیث زیبایی فرموده اند:  کسی که مؤمنی را شادمان کند, مرا شادمان کرده است و هر که مرا شادمان کند, خداوند را شاد کرده است نگا: منتخب میزان الحکمه, ص 942..
    چهارم. یکی از دلایل غالب بودن عزاداری بر سرور و شادمانی در فرهنگ شیعی, ظلمی است که به اهل بیت)ع( رفته است, ظلمی که نمی توان در تاریخ, برابری برای آن پیدا نمود. ازاین رو, بدیهی است که در حد ظلم عظیمی که بر امامان معصوم رفته است  یاد کرد مظلومیت آنان در قالب سوگواری, مرثیه و روضه خوانی گسترده تر از شادمانی باشد و در این میان از آنجا که ظلمی که به سیدالشهدا)ع( شده, از ظلم های دیگر به امامان)ع( برتر و عمیق تر بود, ذکر مصایب آن حضرت بیشتر و فراگیرتر است.